Prolog

Don't let me go

Ktoś kiedyś powiedział, że prawdziwa miłość przychodzi tylko raz w najmniej odpowiednim momencie do najmniej odpowiedniej osoby. Nie wiem kto tak powiedział, ale zgadzam się z nim w stu procentach.

Miłość, która odwiedziła mnie weszła sobie do mojego serca bez pukania i zaproszenia. Zawładnęła całym moim ciałem, a kiedy w końcu w nią uwierzyłam zostawiła mnie bez słowa wyjaśnienia. Samą z tym wszystkim.

Rana, która utworzyła się co chwile pękała i na nowo zarastała. I tak w kółko.

Jedno wspomnienie go, jedna rzecz przypominająca jego obecność, a moje serce krwawiło tak mocno, że myślałam, że umieram. Potem jednak przychodziła nadzieja. Nadzieja, że zapomnę. Jednak ja nie zapomniałam. Coś na chwilę odwracało moją uwagą, ale potem znów trafiałam do punktu wyjścia.

To dziwne tak bardzo kogoś kochać i nienawidzić jednocześnie.

To aż niemożliwe, a jednak.

To tak jakbym chciała go pobić, żeby później uratować.

Jakbym chciała wepchnąć mu nóż w ciało, żeby potem zatamować tą czerwoną ciecz.

A najgorsze jest to, że nie potrawie zapomnieć o nim. O jego uśmiechu, dotyku, oddechu, pocałunkach, o tych godzinach spędzonych na normalnej rozmowie.

Wejdź w moją historię i zobacz co to według mnie znaczy prawdziwa miłość.

Zapraszam,

 FOREVER TRUE LOVE,

No to mamy prolog. Mam nadzieję, że się podoba. Zapraszam do zakłądki bohaterowie gdzie znajdziecie wszystkie postacie :)