Rozdział 11

-Powiedziałem jej.- Odezwał się Louis siedząc w swojej sypialni z Harrym i pakując swoje rzeczy do wielkiej walizki.

-Co dokładnie?

-Że ją kocham.- Złożył swoją ulubioną, czerwoną koszulkę z logiem nieznanego mu zespołu.

-I?

-Nie wiem.- Wzruszył ramionami nie patrząc na przyjaciela. Siedzieli razem od kilku minut i od tamtej pory Styles nie poczuł na sobie wzroku Tomlinsona.- Była pijana.

-Pijana?

-Tak.- Loczek podniósł jedną brew do góry i potrząsnął głową niedowierzając głupocie swojego towarzysza. Od zawsze wiedział, że szatyn to idiota, ale żeby aż taki?

-Masz pewność, że nic nie pamięta?

-Nie poruszyła tego tematu dziś rano, ani po południu, więc chyba nie.

-Na jak długo lecicie?- Zmienił temat od razu widząc z tego powodu wyraz ulgi na twarzy drugiego chłopaka. Curly zawsze wiedział, kiedy rozmowa stawała się „niewygodna” dla szatyna.

-Tydzień.

-Masz zamiar coś zrobić?- Louis westchnął wiedząc do czego ten temat znów prowadzi.

-Mam pewien plan.

-Plan?

-Przestań powtarzać za mną słowa jak jakaś pieprzona papuga. I tak mam plan, który nie powinien Cię interesować.

-Jesteś irytujący Loueh.

-Czy czasem za to właśnie mnie kochasz?- Puścił mu figarskie oczko i wrócił do pakowania.

*

Ronnie założyła słuchawki na uszy chcąc by podróż jak najszybciej jej zleciała. Siedziała przy samym oknie, a obok niej miejsce zajmował jej ojciec, który zawzięcie rozmawiał z jakimś facetem siedzącym przed nimi. Zawsze podziwiała go za to, że tak łatwo nawiązuję nowe kontakty.

 Natomiast Louis z mamą znajdowali się za nimi prowadząc konwersację tak naprawdę o niczym.

Dziewczyna była tak znudzona, że co 10 minut chodziła do łazienki, żeby tylko, choć na chwilę wstać z miejsca.

Najgorsze jednak było to, że lecieli w nocy i zgodnie z zegarkiem Veronic było już po 23, a ona nie mogła zasnąć w żadnej pozycji.

Ponownie przecisnęła się przez Jamesa i poszła w stronę toalety. Weszła do środka tylko po to, żeby przemyć twarz zimną wodą. Spojrzała w lustro i odetchnęła widząc, że nie rozmazała swojego tuszu do rzęs.

Wyszła na zewnątrz wpadając na kogoś wyższego od siebie. Zadarła głowę do góry i spojrzała w niebiesko-zielone oczy.

-Hej.- Szepnął Lou by nie obudzić nikogo w samolocie.

-Cześć. Nie śpisz?

-Nie mogę.- Uśmiechnął się.

-Lou ja chciałam zapytać o…

-Przepraszam.- Przerwała im stewardessa.- Zaraz będziemy lądować, proszę o zajęcie miejsc i zapięcie pasów.- Oboje pokiwali głowami i wrócili na swoje miejsca, a Ron przeklęła w myślach za to, że niedane było jej dokończyć.

*w hotelu*

-To wasz apartament.- James wskazał na dwuskrzydłowe drzwi z liczbą 219.- Nasz jest nad Wami.- Wyjaśnił i wręczył im dwie karty do odblokowywania drzwi.

Weszli do środka od razu znajdując się w ogromnym, nowocześnie urządzonym salonie. Ronnie rozejrzała się wkoło wyraźnie zachwycona.

-Który pokój wybierasz?- Doszedł do niej głos brata. Od razu zmierzyła w jego kierunku dochodząc do sąsiadujących ze sobą wejść do sypialni. Zajrzała najpierw do pierwszej, a potem do drugiej i zauważając, że oba są identyczne wybrała ten po lewo.

Rzuciła torbę z ciuchami na dwuosobowe łóżko by podejść do wielkiego okna z widokiem na morze i wieczorami na zachód słońca.

-Podoba Ci się?- Poczuła jak długie ramiona Louisa obejmują jej pas.

-Jest pięknie, naprawdę.- Szepnęła wtulając się w chłopaka.- Co dziś robimy?

-Rodzice idą na jakąś romantyczną kolację do restauracji, to co powiesz na spacer po plaży?

-Brzmi świetnie. O której?

-19?

-Ok, ale teraz wyjdź muszę się przygotować.- Uśmiechnął się do niej delikatnie i opuścił pomieszczenie tak jak go poproszono.

Veronica przeszukała swoje torby, aż w końcu odnalazła idealną jak na tą okazję białą, zwiewną sukienkę, pod którą włoży swoje bikini.

Wzięła krótki prysznic zmywając z siebie brudy całej podróży i nałożyła na twarz delikatny makijaż. Swoje brązowe włosy wpięła w roztrzepanego koka, a następnie założyła wybrane wcześniej ciuchy.

Spoglądając na zegarek wiedziała, że ma jeszcze sporo czasu, dlatego wyszła na duży taras.

Stanęła przy szklanej barierce i napawała się nowym klimatem.

Nawet nie spostrzegła, kiedy wskazówki zegara wskazywały siódmą wieczorem, a głos Louisa rozbrzmiał po apartamencie.

Już idę!- Odkrzyknęła wracając do środka. Chwyciła kolorowe japonki i dołączyła do Tomlinsona na korytarzu.

Spacerowali plażą idąc tak blisko siebie, że ocierali się ramionami. Słońce powoli zbliżało się do linii horyzontu oświetlając ich twarze na pomarańczowo.
-Dzwonił dziś do mnie Harry.- Zaczął Lou.- Powiedział, że za Tobą tęskni. Mam być zazdrosny?- Dziewczyna zaśmiała się słodko odgarniając z twarzy kosmyk włosów.
-Wiesz, Styles jest bardzo przystojny...
-Usiądziemy?- Przerwał jej zmieniając zupełnie temat. Ronnie tylko się uśmiechnęła i Pokiwała twierdząco głową.
Opadli na zimny piach blisko wody, która co jakiś czas obmywała ich palce u stóp ciepłą falą.
-Ver?
-Co?
-Powiedz Ani wa sekushīdesu.
-Po co?
-Po prostu powtórz.- Wywrócił oczami.
-Ani wa sekushīdesu. Zadowolony?
-Nawet nie wiesz jak bardzo.- Wyciągnął z tylnej kieszeni jakąś lekko podartą kartkę i cos na niej skreślił.
-Co to?- Zapytała mrużąc oczy. Louis odwrócił papier z zapisaną stroną przodem do niej.
-Skąd to masz?- Ułożyła usta w literę o widząc swoją listę rzeczy do zrobienia ze skreślonym punktem pierwszym.
-Zabrałem.- Powiedział jakby to było cos normalnego.- To, jaki punkt wykonujemy jako kolejny? Mi bardzo się podbija pomysł nagiej kąpieli...
-Zapomnij Lou. Dziękuje za pomoc z japońskimi słówkami, ale ta lista jest juz nieaktualna.
-Czemu?
-Po prostu nie mam ochoty ich spełniać.- Mruknęła rysując na piasku.
-No weeeeeeź.- Przeciągnął ostatnią literę jak małe dziecko proszące o cukierka.- Ja się tak starałem... Szukałem w internecie tych głupich słów, żeby tylko Ci pomóc, a ty...- Zamilkł czując ciepłe usta Ronnie na swoich. Choć pocałunek był krótki na dole brzucha chłopaka rozlało się ciepło.
-Przestaniesz w końcu gadać? Chce obejrzeć zachód.- Położyła się wygodniej opierając swoją głowę o klatkę piersiową brata.
-Mam ochotę mówić więcej żebyś za każdym razem mnie tak uciszała.- Szepnął do jej ucha.
-Nie przeraża Cie to?- Zaczęła z innej beczki.
-Co masz na myśli?- Jego brwi złączyły się w jedną.
-To, że jesteśmy rodzeństwem...
-Ronnie proszę Cie to juz się staje nudne.
-Nie przerywaj mi.- Poprosiła.- Ta duża różnica wieku, to, że mieszkam na zupełnie innym kontynencie i to, że znamy się niespełna miesiąc.
-Nie, zupełnie mnie to nie przeraża.- Ucałował czubek jej głowy.- Mogę o cos spytać?
-Jasne.
-Pozwolisz się zabrać na taką prawdziwą randkę?- Serce Blaise w jednej sekundzie stanęło, a w drugiej zaczęło bić jeszcze szybciej.
-Lou...
-Proszę Ronnie. Tylko jedna.
-Okej. Niech będzie.
-Obiecuje, że nigdy jej nie zapomnisz.
-W to nie wątpię.- Mruknęła pod nosem.- Tylko chce wrócić w jednym kawałku.- Dodała trochę głośniej.
-Nie ufasz mi?
-Twoja głowa jest nieobliczalna Tomlinson.
Leżeli jeszcze chwile w ciszy, obserwując jak słońce całkowicie znika za horyzontem pozostawiając za sobą jedynie odcień czerwonego nieba.
-Wracamy? Zrobiło się chłodno.- Veronica tylko skinęła głową i podniosła się otrzepując sukienkę.

Do hotelu szli w ciszy, jedynie co jakiś czas posyłając sobie ukradkiem spojrzenia.

Louis otworzył drzwi kartą i od razu rzucił się zmęczony na łóżko.

-Idę się położyć, nie zepsuj niczego dobrze?- Powiedziała Veronica zbliżając się do wejścia od swojej sypialni.

-Yhym.- Wymamrotał na tyle głośno by dosłyszała to dziewczyna.

Blaise weszła do sypialni i od razu zastąpiła sukienkę i bikini za dużą koszulką. Wsunęła się pod ciepłą kołdrę i układając się na prawym boku.

Myślała o jutrzejszej randce z Lou i o tym jak ten pomysł jest szalony.

Uśmiechnęła się na samo wyobrażenie ich spotkania i na to co może wymyślić Tomlinson.

Nie minęło kilka minut, kiedy usłyszała skrzypnięcie drzwi i poczuła na sobie wzrok chłopaka. Leżała do niego tyłem, ale doskonale wiedziała, że przygląda się jej. Nie odezwał się i ona też nie zamierzała, czekała na pierwszy krok z jego strony. Jednak kiedy usłyszała jak szatyn odwraca się z zamiarem wyjścia ledwo słyszalnie szepnęła:

-Wiem, że tu jesteś.

-Wiedziałem, że nie śpisz.- Również szepnął zbliżając się do mojego łóżka.

-Zostaniesz?

-A mogę?- Podniosła pościel do góry i posunęła się robiąc mu miejsce. Za nim mogłaby się rozmyślić Lou leżał już obok niej zachowując odpowiednią odległość.

-Dziękuję Ci za wieczór i… no wiesz za spełnienie tego punktu.- Uśmiechnęła się.

-To była przyjemność Ron.

-Co właściwie powiedziałam?- Zapytała.

-„Mój brat jest seksowny”.- Zacytował, a dziewczyna wybuchła śmiechem.

-Ani wa sekushīdesu.- Powtórzyłam nadal chichocząc.

-Myślałem, że po minucie zapomnisz.

-To po co niby miałabym się tego uczyć?- Zapytała retorycznie.- Jak powiedzieć „moja siostra jest seksowna”?

-Nie mam pojęcia, tamto znalazłem w necie.

Zamilkli wsłuchując się w swoje miarowe oddechy.

-Lou?

-Tak?

-Mógłbyś dać mi trochę więcej kołdry? Z tego całego pośpiechu zapomniałam wziąć ze sobą swojego misia Theo.- Minęła spora chwila kiedy usłyszała odpowiedź:

-Misia powiadasz?

-Tak.

-A ja… a ja mogę być Twoim misiem?

-Jeśli chcesz…

-Bardzo chcę.- Zbliżył się do niej i oplótł jej talię sowim silnym ramieniem przez co od razu puls Ronnie przyśpieszył.

-Wygodnie Ci?- Zapytała nie będąc pewną pozycji chłopaka.

-Nigdy nie było mi wygodniej.- Szepnął do jej ucha.

Czuła bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo wynikające z obecności Tomlinsona.

I wiedziała, że tej nocy będzie miała spokojny sen.

 

Za nami rozdział 11 :) Mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Dziękuję, za te wszystkie komentarze i cieszę się, że moje opowiadanie Was zainteresowało <3

Jak po 1DDay? Oglądaliście do końca?

Za wszystkie błędy przepraszam.