Epilog

-Powinnaś iść.- Weszłam do domu, a za mną podążała Lydia.- John jest przystojny i to tylko kino.

-No niby tak.- Ściągnęłyśmy kurtki i poszłyśmy za zapachem kawy do kuchni. Tam przy stole siedziała mama szyjąc coś na swojej maszynie.

-Dzień dobry.

-Cześć dziewczynki. Lydia, skarbie zjesz z nami?

-Jasne. Pójdę na górę zostawić plecak i rzeczy na projekt.- Kiwnęłam głową i wzięłam się za rozkładanie talerzy.

-Ronnie?- Zagadała mama.

-Tak?

-Rozmawiałam dziś z Twoim tatą.

-I co u niego?- Ułożyłam widelce i noże, czekając na odpowiedź. Nie uzyskałam jej tak szybko jak chciałam. Podniosłam wzrok ze stołu i spojrzałam na Rose, która opierała się o ścianę. Coś było nie tak.- Wszystko w porządku?

-Tak, ja… to znaczy my z ojcem… dużo na ten temat rozmawialiśmy-

-Do rzeczy.

-Twoje oceny na półrocze nie są tak dobre jak kiedyś, Twoja wychowawczyni dzwoniła do mnie, że wagarujesz i… znalazłam to w Twoim pokoju.- Wyjęła z kieszeni paczkę papierosów.

-Grzebałaś w moich rzeczach?- Zapytałam wściekła.

-Oczywiście, że nie. Brałam rzeczy do prania i one wypadły z bluzy. Kochanie, nie wiem co się z Tobą dzieję. Przez kilka ostatnich miesięcy zmieniłaś się nie do poznania.

-Przesadzasz.

-Dlatego postanowiliśmy, że od przyszłego semestru będziesz się uczyć w Londynie. Jedziesz do ojca, Ronnie. Nie mam już do Ciebie siły.

Czułam jak wszystko zamiera i nawet ptaki przestają śpiewać. Wszystko się zatrzymało, a wspomnienia wróciły z zawrotną prędkością. I wszystkie próby wyrzucenia ich z pamięci poszły na marne. Zostałam spoliczkowana rzeczywistością. Wydarzenia z przeszłości nadal miały mnie prześladować.

-To przez Thomasa, prawda? Znów Ci coś na mnie nagadał? Nigdzie nie jadę, a na pewno nie do Jamesa!- Rzuciłam sztućce na blat stołu i wyszłam z jadalni. Minęłam zaskoczoną Birds na schodach i weszłam do swojej sypialni trzaskając drzwiami. Niech każdy wie, że ma teraz ze mną nie zadzierać.

Zdjęłam przez głowę bluzę, a następnie bluzkę, natomiast spodnie trochę opuściłam w dół i stanęłam przed lustrem. Przejechałam placami po czarnych literach, które zdobiły moje ciało od dnia moich osiemnastych urodzin i układały się w jedno imię Louis.

5.Wytatuować imię osoby, która skradnie moje serce.

Wszystko było tak dobrze. Od dwóch miesięcy normalnie funkcjonowałam. Zostawiłam wakacje za plecami i żyłam teraźniejszością. Raz nawet byłam na randce z Prestonem z równoległej klasy.

Usłyszałam pukanie, dlatego szybko nałożyłam na siebie koszulkę. Nikt nie wiedział o tatuażu i chciałam, żeby tak pozostało.

-Mogę wejść?- Usłyszałam głos Lydii. Nie odpowiedziałam dlatego dziewczyna wzięła to za pozwolenie.- Słyszałam… wszystko. Mam zostać?

-Nie, muszę pogadać z matką. Zadzwonię wieczorem.- Przytuliłam się do niej i odprowadziłam ją do wyjścia po czym wróciłam do mamy.

-Słońce posłuchaj mnie. Wiem, że wtedy w Londynie coś się stało.

-Nic-

-I nie zaprzeczaj, bo i tak wiem swoje. Za dużo razy przychodziłam w nocy, żeby teraz uwierzyć w Twoje kłamstwa. Mówisz przez sen, Ronnie. Mimo, że nie znam całej historii i mogę się tylko domyślać co się stało to nie zmienię swojej decyzji. To ostatni semestr i nie chcę, żebyś zawaliła go przez własną głupotę. Więc weź się w garść i pokaż wszystkim, że nie tak łatwo podciąć skrzydła Veronice Blaise.

-Łatwo Ci mówić. Nie wiesz co przeżyłam.

-Ronnie.- Usiadła obok mnie na kanapie.- Nie chcę się wtrącać, bo już na początku dałaś do zrozumienia, że tego nie chcesz, ale nie zapominaj, że siedem lat temu mnie też ktoś zostawił. Osoba, którą tak bardzo kochałam odeszła z inną kobietą.

-Jak dużo wiesz?- Mruknęłam.

-Wystarczająco.

-Skąd?

-Mówiłam, mówisz przez sen.- Wiedziałam, że kłamię. Było to widać po jej oczach i tym uśmieszku.

-Nie wierzę Ci.

-Och, pewną dziewczynę da się zaszantażować.

-Lydia?- Mama pokiwała głową.- Zabiję ją.

-Ale najpierw mnie wysłuchaj. Najgorszą rzeczą jaką możesz teraz zrobić Ronnie, jest załamanie się. Musisz pokazać, że jesteś silna.

-Postaram się. Więc… kiedy lecę.

-Za tydzień, jak rozpoczną się ferie.

Skinęłam głową i wstałam. Mama ma rację. Muszę być silna i pokazać wszystkim, że to co było, było dawno. Nigdy nie ruszę do przodu jeśli nie zostawię tego wszystkiego za sobą.

-A i Ronnie?!- Zawołała za mną, kiedy byłam już na schodach.

-Tak?

-Czasami warto zamykać pokój.

-Co masz na myśli?

-Ładny tatuaż.- Uśmiechnęła się do mnie, a ja nie potrafiłam tego nie odwzajemnić

Londynie, nadchodzę!

„Przeszłość niech na zawsze zostanie przeszłością, bez tego nie zmierzysz się z teraźniejszością.”

„Epilog, który zawsze może być prologiem.”

 

Taki prezent ode mnie i dodaję wcześniej <3  I tak, o to kończymy tą 1 część tego opowiadania. 1 kwietnia pojawi się prolog drugiej części. 

Jeszcze mała prośba, niech każdy kto czytał rozdziały skomentuję epilog. Nawet krótkie "czytałam" wystarczy. Chciałabym wiedzieć ilu Was tu było <3