Rozdział 21

Lou,

Po wielu dniach myślenia o tym wszystkim w końcu postanowiłam wziąć długopis, kartkę i napisać.

Choć w sumie sama nie wiem, co. Że te dwa miesiące było wyjątkowe, cudowne, że nigdy ich nie zapomnę? Tak, były… Że brakuję mi tego wszystkiego? Naszych rozmów, kłótni, wspólnych spacerów, skradanych buziaków, zwariowanych pomysłów, ukrywania się, godzin spędzonych na leżeniu, żartowaniu? Cholernie mi brakuję.

Minęły już cztery miesiące od naszego ostatniego spotkania i rozmowy, a przez ten czas bywało różnie.

Po powrocie tu, do Los Angeles byłam wrakiem człowieka. Czułam się jak zatonięty statek, przedziurawiony spadochron lub potłuczona filiżanka. Nie chciałam chodzić do szkoły, najchętniej całe dnie leżałabym w łóżku ze słuchawkami w uszach. Nawet Lydia przez pierwszy miesiąc nie miała pojęcia, jak mi pomóc.

Wszystkie wspomnienia ukrywałam i to mnie zabijało. Wszystko zachowywałam dla siebie, bo bałam się, że jeżeli coś komuś powiem to, to stracę. Że zapomnę. Dusiłam się jakby ktoś wkoło mojej szyi zawiązał linę. Nie chciałam otworzyć się na innych. Stałam się zamkniętą w sobie nastolatką. Prawie jak w jakimś filmie.

Dopiero, kiedy wyrzuciłam wszystko przyjaciółce zrobiło mi się lżej. Wszystko ze mnie uleciało, ale i tak kolejną noc straciłam na płakanie. Znów.

Nawet nie pamiętałam, kiedy szczerze się uśmiechałam. Cała byłam jedną chodzącą depresją. Bombą zegarową, która w każdej chwili mogła wybuchnąć.

Ale nie winie Cię za to. To też po części moja wina. Ale nie piszę tego listu, aby wytykać nam nasze błędy, piszę go, żeby Ci podziękować. Podziękować za pokazanie lepszego świata, pokazanie jak wygląda miłość i jak to jest być zakochanym. Dziękuję Ci za każdą poświęconą mi sekundę i spełnienie marzeń, nawet tych najgłupszych. To przy Tobie czułam się kimś wartościowym, to przy tobie posmakowałam szczęścia i zobaczyłam jak to jest patrzeć na wszystko przez różowe okulary.

Nadal żyję tamtymi dniami i chociaż na początku było trudno, później zaczynało być lepiej.

Przepłakiwałam tylko połowę nocy i zaczęłam ponownie lubić szkołę. A pod koniec października znów zaczęłam spotykać się z resztą przyjaciół poza szkołą. Niestety psuło się to za każdym razem, gdy dzwonił ojciec. Wciskał mi historyjki, że tęsknisz za mną i nie możesz doczekać się, kiedy znów Was odwiedzę. Wiem, że kłamał. Nie mógłbyś za mną tęsknić.

W listopadzie znów było okropnie. Nawet przez tydzień nie było mnie w szkole, a mama i ojczym mieli zakaz wchodzenia do pokoju. I pomyśleć, że to przez to, że zaproponowali bym spędziła u Was święta. Pękłam na nowo, a przez strupy przedostała się krew.

Tak było cały czas. Moje serce łamało się i zrastało na przemian, a ja nie miałam na to żadnego lekarstwa. Bywały dni, kiedy cały dzień się śmiałam, a niekiedy nie chciałam wyjść z pod łóżka. Mama przychodziła wtedy wcześniej z pracy z pudełkiem pizzy. Siadałyśmy u mnie w pokoju jedząc ją w ciszy. Liczyła się tylko jej obecność. Nie pytała o nic, choć ciekawość zżerała ją od środka. Czasami nawet przychodziła do mnie w nocy, ponieważ śniłeś mi się Ty, a ja krzyczałam przez sen. Musiała mnie uspokoić, opatulała mnie swoim ramieniem i nuciła do ucha spokojną melodię. To przypominało mi nasze wspólne wieczory.

Pamiętasz? Czasami przychodziłeś, kładłeś się koło mnie i tak po prostu szedłeś spać.

Miałam też takie dni, kiedy dostawałam prawdziwej nerwicy. Darłam się a wszystkich i płakałam na przemian, a to tylko, dlatego, że wszędzie widziałam Cię. W marchewce na obiedzie, w Louise Seymouru Leakeyu na historii, w bluzce w paski, kolegi z klasy. Byłeś wszędzie, a ja nie mogłam tego powstrzymać. Czułam się jak schizofreniczka wyobrażając sobie, że stoisz tuż przy mnie.

Dużo razy było tak, że po prostu tęskniłam. Chciałam wtedy wziąć telefon, wykręcić numer do Ciebie i usłyszeć Twój głos. Nawet na Twoje urodziny napisałam kartkę z życzeniami. Jednak zawsze tchórzyłam. Kończyło się na tym, że usuwałam rządek cyfr i ciskałam telefonem po całym pokoju.

Tęsknota była najgorsza. Zabijała mnie od środka. Wyniszczała jakby była najgorszą chorobą, bez lekarstwa.

Ktoś kiedyś powiedział, że najtrudniej jest uwierzyć, zaufać i wybaczyć.

Ja Ci uwierzyłam. Uwierzyłam, że mnie kochasz. Mówiłeś mi to wiele razy, a ja za każdym myślałam, że to szczere,  już na zawsze.

Zaufałam Ci. Zaufałam, że zawsze będę przy Tobie bezpieczna i nigdy mnie nie opuścisz. Nie widzę Cię teraz przy mnie, to chyba coś znaczy, prawda?

Niestety nadal Ci nie wybaczyłam. Może kiedyś to zrobię, ale po tych czterech miesiącach ja nadal pamiętam. Pamiętam każdy szczegół. Każdą minutę, która w naszej znajomości, była bardzo ważna.

Gdybym zeszła na dół o minutę za późno być może nie spotkałabym Cię wtedy w nocy, gdybyś minutę później mnie pocałował, może bym Ci nie wybaczyła, gdybyś minutę później powiedział, że mnie kochasz, ja bym powiedziała nie, gdybym minutę później wróciła, może bym jej nie zauważyła. Gdyby Harry nie poczuł się źle i nie zawiozłabym go najpierw do nas tylko od razu na pogotowie, nigdy bym się nie dowiedziała.

Gdybyś naprawdę mnie kochał, nigdy byś jej nie wpuścił do domu.

Wiesz jak się poczułam widząc ją? Czułam, że się rozpadam, że znikam. To coś jak bańka, która prysła, bombka wydmuszka, która się stłukła. Na zewnątrz nadal istniałam, ale w środku nic już nie było. Jedna chwila przyczyniła się do zniszczenia mnie nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie.

Moje serce pękło na tysiąc kawałeczków i już nigdy go nie pozbieram, ponieważ któryś z elementów mogę wsadzić na złe miejsce lub zgubić. Już nigdy nie będę taka jak wcześniej i to dzięki Tobie.

Pokazałeś mi jak to jest żyć inaczej, jak łamać zasady i nigdy nie przejmować się jutrem. To ty dałeś mi szczęście, byłeś moim pierwszy pocałunkiem, chłopakiem, który zabrał mi najcenniejszą rzecz i pokazał jak złamać prawo. Nauczyłeś mnie jak poznać się na człowieku, widzieć czy jest dobry, czy może zły.

Pokazałeś jak przestać bać się burzy, znienawidzić owoce morza i walczyć o swoje.

A potem tak po prostu zraniłeś. Wykorzystałeś to, że ślepo Cię kochałam kocham.

Byłeś jesteś kimś ważnym Louis. Ale zburzyłeś wszystko, co powstało między naszą dwójką.

Ale nie stawiam tutaj kropki, to jest miejsce na przecinak, a wiesz, czemu? Może kiedyś nasze drogi znów się skrzyżują. Spotkamy się za kilka lat gdzieś na świecie, ja z mężem i dwójką dzieci, ty z narzeczoną w ciąży. Krzyknę: „Lou, to ty?!”, uśmiechniesz się do mnie i wpadniemy w swoje ramiona. Wspomnimy przeszłość z uśmiechem na twarzy i pójdziemy każdy w swoją stronę. Ale przed tym podziękuję Ci.

Podziękuję za to, że pokazałeś mi lepsze życie i za to, że mnie pokochałeś, no i za najważniejsze, bez Ciebie nigdy nie zasmakowałabym porażki.

Już zawsze będę pamiętać te wakacje i zachowam je, jako pewną cenną lekcję. A pierwsza noc będzie dla mnie przestrogą, żeby nigdy nie ufać chłopakowi, który o prawie czwartej rano wyskakuję zza fortepianu. Nadal nie wiem, co tam robiłeś, ale mam nadzieję, że kiedyś mi opowiesz tą zapewne ciekawą przygodę.

Teraz siedzę na parapecie u siebie w pokoju. Wszyscy już śpią, a ja słucham na okrągło jednej piosenki. I choć wiem, że nigdy nie przeczytasz tego listu, piszę go dalej. Przeczytałam, że to pomaga, wiesz? Takie wyżalenie się. Pisząc to, chcę zamknąć jakiś rozdział za sobą. Podobno kobieta chcąc zmienić coś w swoim życiu idzie do fryzjera. Ja ukrywam przeszłość w kopercie, którą zaadresuję dla Louisa wszystkowiedzącegoirytującegoidziecinnegoalebardzoromantycznego Tomlinsona.

Teraz mówię żegnaj.

Kiedyś Twoja Ronnie

Zwana potocznie głupiutką, niemądrą dziewczynką.

P.S. Nadal mam Twoją bordową bluzę. Tą, którą miałam na sobie, gdy byłam przebrana za chłopaka.

P.S. 2 Wtedy na weselu naszych rodziców nie byłam pijana. Pamiętam wszystko od „Wiesz, co pomyślałem, kiedy pierwszy raz Cię zobaczyłem?” do „Życie jest niesprawiedliwe, ale kiedyś w końcu pocałuję Cię bez obawy, że ktoś zobaczy. Zrobię to przy wszystkich. Obiecuję”. Potraktowałam to, jako obietnicę, którą złamałeś. Ale powinnam się do tego przyzwyczaić. Tata miał rację, nie bierzesz odpowiedzialności za nic. Jesteś tylko małym dzieckiem, Lou.

Na odwrotnej stronie nakreśliła małe serduszko, w które wpisała dwa inicjały.

L+R

I choć jej malutkie serduszko pękało, gdy to widziała, czytała ten list codziennie przed snem.

„Tam gdzie zaczyna się ból i cierpienie, tam kończy się miłość.

Tam gdzie zaczyna się miłość, tam kończy się ból i cierpienie”.

Tak, więc ostatni rozdział (chociaż jest krótki i inny niż wszystkie), a przed nami już tylko epilog! Tak jak mówiłam (pisałam) w piątek jadę na białą szkołę (trzymajcie kciuki, żeby nic mi się nie stało, ponieważ rok temu już pierwszego dnia jak szłam do wypożyczalni nart przewaliłam się i rozcięłam łuk brwiowy), a potem na koncert i nie będę miała czasu kiedy pisać, więc epilog pojawi się dopiero 23 marca. Prolog 2 części przewiduję na 1 kwietnia. 

Tak, więc dziękuję za wszystkie komentarze, nawet nie wiecie jak miło się je wszystkie czyta <3 Jesteście kochani <3