Prolog

„Zbuduj swoją historię od początku zostawiając złe wspomnienia trzy kroki za sobą.”

Zamykając pewien rozdział w swoim życiu decydujesz, że już nigdy do niego nie wrócisz. Wszystkie wspomnienia ze złego okresu upychasz gdzieś na samym tyle swojej głowy, by jak najrzadziej o nich myśleć. Postanawiasz napisać swoją historie od nowa ładniejszym pismem z serduszkami nad i. Jesteś pewna, że tym razem wszystko Ci się uda i dążysz do tego z całych sił. Nie dopuszczasz myśli, że tym razem znów coś się schrzani, tylko podnosisz głowę i idziesz prosto nie odwracając się na przeszłość.

Będziesz od nowa uczyć się wszystkiego: uczyć się uśmiechać, śmiać, ufać, zaprzyjaźniać, kochać i żyć.

Ale pewnego dnia wspomnienia, które były trzy kroki za Tobą wyprzedzają Cię, kiedy zatrzymujesz się tylko na chwilę. Uderzają w Ciebie bez ostrzeżenia, a w nocy znów nawiedzają Cię koszmary. I nie wiesz jak to powstrzymać, bo nagle znów stajesz się tylko małą, nic nieznaczącą dziewczynką. Mrówką w wielkim mrowisku, gdzie każdy wykonuję swoją pracę i nie patrzy na Ciebie. Musisz poradzić sobie, ale nie wiesz jak. Ta bezradność Cię wykańcza, a przeszłość co raz bardziej daję o sobie we znaki. Zaburza Twoją teraźniejszość i jeżeli tego nie powstrzymasz odciśnie się na przyszłości.

Lecz kiedy chcesz się obronić, zaatakować to co było kiedyś i wygonić z powrotem gdzieś na krańce umysłu zdajesz sobie sprawę, że tak naprawdę nie chcesz tego. I choć nie wiadomo jak żałośnie to brzmi pozwalasz by wspomnienia pochłonęły Cię, uwięziły. A wiesz dlaczego? Bo zdajesz sobie sprawę, że nie potrafisz bez nich żyć. Bo pośród tych złych, były także dobre. I tęsknisz za nimi. I to wszystko jest sprzeczne. Ale sama jesteś wielkim bałaganem. I ja też nim jestem. I nie przeszkadza mi to, bo polubiłam to.

Dlatego poddałam się, nie walczę, nie bronie się. Daję się porwać w ten wir i czekam na to co przyniesie los.

Mam tylko cichą nadzieję, że wszystko potoczy się inaczej, a historia jak to ma w zwyczaju nie powtórzy się. Mimo tego wszystkiego co przeszłam nie jestem pewna czy dam radę cierpieć po raz drugi, przeżywając znów ten sam koszmar.

„Tak naprawdę budujemy mury, które odgradzają przeszłość z drewna, by w razie czego móc je podpalić ogniem, który wypala nas z tęsknoty za nią”

Ta dam! Miałam dodać późnym wieczorem, ale tata pojechał po mnie do szkoły, zwolnił mnie z angielskiego ("źle" się czułam) i jestem wcześniej w domu! Ominął mnie sprawdzian xD 

Usunęłam zakładkę "pytania" ale za to założyłam konto na ask'u więc zapraszam na: http://ask.fm/zakazanydotyk 

Nie wiem kiedy pojawi się nowy rozdział, ponieważ u mnie w całym bloku wymieniają teraz rury w kuchni i łazience i całe mieszkanie to pobojowisko.

Dziękuję za 88 komentarzy pod epilogiem! Kocham Was <3