Rozdział 11

"Rozpamiętując przeszłość możesz zatracić teraźniejszość."

6 marca, 3 dni po wydarzeniach w piwnicy.

Było dobrze. Z ręką na sercu mogę przyrzec, że było dobrze.

Jeszcze niedawno myślałam, że w moim słowniku nie ma takiego słowa, że szczęście chodzi swoimi krętymi ścieżkami, które mnie omijają. Że nie zasługuję na radość, że jestem skazana na smutek.

Ale teraz jest dobrze. Może nie idealnie, ale tego nigdy nie oczekiwałam.

Razem z Louisem rozmawialiśmy. Nie tak jak wcześniej, kilka słów, które składały się w zdania na żaden konkretny temat. Teraz naprawdę rozmawialiśmy. Może nie uwierzycie, ale nawet żartowaliśmy i wygłupialiśmy się, Tomlinson podchodził mnie od tyłu i łaskotał, z czego narodziła się prawdziwa bitwa na poduszki. Nikt z nas nie wspominał niczego co miało miejsce przez kilka godzin w piwnicy, choć dobrze wiedziałam, że szatyn czeka na moją odpowiedź. Jednak nie wiedziałam, co mogłabym mu powiedzieć. Nadal to wszystko mnie przerasta, przeraża. Przecież nie rzucę wszystkiego i nie pobiegnę w jego ramiona mówiąc mu jak bardzo go kocham. Problem w tym, że ja nawet nie wiem czy go kocham. Uczucie takie jak miłość upchnęłam gdzieś w zakątki samej siebie, żeby już nigdy z jej powodu nie cierpieć i teraz ona nie może znaleźć drogi powrotnej. Stado motyli, które zawsze czułam na jego widok umarło, a nowe z jakiegoś powodu nie chcę się narodzić. Szybsze bicie serca unormowało się i nic nie wskazuję na to, że w najbliższym czasie znów zacznie szaleć. Więc skąd mogłam wiedzieć, że go kocham?

Nadszedł 6 marca. Sobota, urodziny James’a. Od rana cały dom był przewrócony do góry nogami. Samantha chciała zorganizować idealne przyjęcie urodzinowe i z tej okazji wynajęła najlepszych ludzi, którzy mieli się tym zająć.

Odkąd wstałam pod nogami kręciły mi się różne kobiety i różni mężczyźni zabiegani w swojej pracy. Do tego, nie wiadomo skąd w salonie pojawiła się nieznośna czwórka przyjaciół Lou, no i moja.

-Zanieś to proszę do kuchni.- Czarnowłosa kobieta po trzydziestce wręczyła mi jakąś miskę i nim zdążyłam zaprotestować zniknęła nie zostawiając po sobie żadnego śladu.

-Jasne, przecież to ja tu pracuję, nie ty.- Powiedziałam sarkastycznie idąc w stronę odpowiedniego pomieszczenia.  Potem wróciłam do salonu i walnęłam się na kanapie między Niallem, a Zaynem.

-Co tam?- Zapytał mnie mulat jedząc resztki popcornu. Wzruszyłam ramionami.

-Nic. Jakoś nie za dobrze widzę perspektywę spędzenia wieczoru z ludźmi z ojca firmy. To cholerni nudziarze.

-Spokojnie. Ten wieczór na pewno nie będzie należał do nudnych.- Odezwał się Harry, a chłopcy zaśmiali się.

-Co masz na myśli?

-Wszystko w swoim czasie, wszystko w swoim czasie.- Powtórzył dwa razy uśmiechając się głupkowato. Do pomieszczenia wszedł Tomlinson, jego twarz wyglądała na zmęczoną. Usiadł szybko oddychając.

-Ten tort waży chyba więcej ode mnie.

-Ilu ludzi planuję zaprosić twoja mama?- Zapytał Liam.

-Nie wiem, coś około 30? Może 40. Powiedziała, że możemy zostać jeśli będziemy cały czas na górze.

-Nie pozwoliła wam zejść na dół we własnym domu?- Harry był zdziwiony.

-Nam tak, bardziej się obawia o was.- Wytłumaczył.

Oparłam głowę o ramię Zayna i ziewnęłam. Chłopcy wciągnęli się w jakąś zażartą rozmowę o tym, kto wygra jutrzejszy mecz, a ja szczerze powiedziawszy miałam to gdzieś. Przymknęłam oczy, wmawiając sobie, że to tylko na chwilę, ale sen pochłonął mnie.

Weszłam do domu, choć nie poznawałam tam niczego. Białe ściany, wcale nie były już białe, tylko przerażająco czarne. W salonie stała tylko kanapa i telewizor, a poza tym nic. Wszędzie panowała cisza, a moje nogi same niosły mnie na górę. To tak, jakbym nie miała kontroli nad swoim ciałem. Minęłam ostatni stopień schodów i szłam prosto, mijając swoją sypialnię i łazienkę. Znalazłam się naprzeciwko drzwi Louisa i pchnęłam je, czując, jakby to było konieczne. Byłam już w pokoju i stałam patrząc się na obściskujących się: Eleanor i Lou. Zaczęłam płakać i krztusić się.

-Louis?- Wyszeptałam. Oboje odwrócili się i zaczęli się śmiać.

-Serio uwierzyłaś mu, kiedy powiedział, że Cię kocha?- Naśmiewała się ze mnie Calder, moja widoczność była ograniczona przez łzy. To był koszmar.- On kocha tylko mnie.

-Louis?- Powtórzyłam błagalnie.

-Słyszałaś, kocham tylko ją.

Kocham tylko ją.

Kocham tylko ją.

Kocham tylko ją.

Obudziłam się z krzykiem, sprowadzając na siebie wzrok całej piątki.

-Ronnie? Wszystko w porządku?- Zapytał Harry. Ten sen nawiedzał mnie przez kilka miesięcy po powrocie do L.A., niedawno zniknął, ale jak widać nie na zawsze.

Spojrzałam na Louisa, który patrzył na mnie przestraszony. Dopiero po chwili zorientowałam się, że nie płakałam tylko w śnie, ale teraz również.

-Tak, wszystko dobrze, to tylko zły sen.- Oparłam się. Wzięłam kilka głębokich wdechów na uspokojenie.- Jest dobrze.- Powtórzyłam, ale nie, żeby uspokoić ich, a samą siebie.

***

Dwie godziny później siedzieliśmy u mnie w pokoju, a na dole trwało przyjęcie. Niall najpierw zaproponował sypialnię Tomlinosna, ale kiedy ten zobaczył moje przerażoną minę, zaczął tłumaczyć, iż moja jest większa.

Jego spowodowałaby nawrót nieprzyjemnych wspomnieć.

-Jestem głodny.- Zaskomlał Liam.- Nie możemy zejść tam tylko po coś do jedzenia?

-Nie.

-Proszę, Lou.- Do Payne’a dołączył Styles.- To chociaż ty pójdź.- Tommo westchnął.

-Dobra, ale nie ruszajcie się stąd.- Wstał i wyszedł.

-Nareszcie.- Powiedział Harry i wyjął coś z kieszeni, tak samo jak pozostali.- Już myślałem, że będzie tu siedział do końca.

-Ja tak samo.- Zgodził się z nim Zayn.

-Co? O co chodzi?- Zamiast odpowiedzi Liam podał mi tajemniczy przedmiot, który okazał się marihuaną.

-Uspokój się, zapal sobie, odpręż się.- Nakazał Niall.

-Louis was zabiję.- Cała czwórka równo wzruszyła ramionami.

-Nie bądź sztywniarą, Ron.

-Malik dobrze mówi.- Poparł go Horan.

-Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł.- Miałam wątpliwości. Przecież szatyn zabiję nas wszystkich po kolei, a jak coś pójdzie nie tak i zobaczy mnie ojciec? On i matka zrobią mi taką awanturę, że cały świat będzie o niej wiedział i już nigdy nie postawię nogi poza pokojem w Lon Angeles. Jednak narkotyk, tak bardzo mnie ciągnął do siebie, że już kompletnie zgłupiałam i nie miałam pojęcia co robić. A przyjaciele nie ułatwiali mi tego.

Ostatecznie wzięłam jednego bucha, a potem kolejnego i jeszcze jednego.

-Spokojnie Ronnie, nie tak szybko.- Śmiał się Payne, a reszta mu zawtórowała. To był mój pierwszy kontakt z marihuaną, więc nie spodziewałam się, że mam aż tak słabą głowę.

Wszystko zaczęło sprawiać mi zabawę i śmiałam się dosłownie z każdego słowa chłopców. Próbowali zabrać mi skręta, ale zaczęłam uciekać po całym pokoju.

-Wziąłem Wam kilka rzeczy, bo nie byłem pewny na co macie ochotę.- Usłyszałam głos Tomlinsona, ale nie byłam pewna skąd dochodzi. Ja natomiast skakałam po łóżku śmiejąc się na całe gardło.- Co do licha?

-Tylko się nie denerwuj, Lou.- Rozpoznałam akcent Nialla.

-Nie było mnie dziesięć minut, a wy zdążyliście ją naćpać?!

-Shh, Loulou.- Zwróciłam się do niego.- Jest fajnie, musisz spróbować.- Wyciągnęłam w jego stronę dłoń ze skrętem, nadal chichocząc. Chłopak podszedł do mnie i próbował mnie zdjąć.- Nie bądź taki sztywny, Loulou, zabaw się.- Słyszałam każdy dźwięk wyraźnie, ale obraz trochę mi się rozmazywał. Najlepsze w tym wszystkim, jednak było, że nie czułam, żadnych złych emocji, tylko szczęście. Czułam się lekka i wolna, a to było takie dobre i przyjemne.

-Pomóżcie mi, a nie tak stoicie i się gapicie!- Poczułam jak się unoszę, na co znów zaczęłam się śmiać. Podniosłam do góry ręce i machałam nimi jakbym była na kolejce górskiej. Wyobrażałam sobie jak wiatr rozwiewa moje włosy.

-Daj spokój, Louis, nie widzisz, że w końcu się rozluźniła, widać było, że ostatnio jest czymś strapiona.

-No właśnie Loulou, Zayn dobrze mówi.- Uśmiechnęłam się.

-Lepiej będzie jak już pójdziecie.- Westchnął.

-Nieeeee.- Zaprotestowałam jęcząc jak małe dziecko.

-Przyniosę jej coś na sen i przy okazji Was odprowadzę.

Wszyscy opuścili pokój przez, co zostałam sama. Patrzyłam na sufit i chichotałam, ponieważ pęknięcia na nim strasznie mnie rozbawiły. Przygryzłam wargę, żeby powstrzymać śmiech, ktoś mógł w każdej chwili tu wejść. To by było zabawne, zobaczyć minę ojca, który widzi mnie w takim stanie.

Miałam plan, żeby wstać i specjalnie mu się tak pokazać, ale wtedy zjawił się Loulou.

-Masz, połknij to.- Podał mi śmieszną, niebieską tabletkę i szklankę wody.

-Nie.- Zaprzeczyłam szybko marudząc jak pięciolatek i znów się zaśmiałam.

-Ronnie, musisz to wziąć, proszę.

-Nie.

-Ronnie.

-Czemu jesteś taki poważny Loulou? Trzeba się uśmiechać.- Powiedziałam, po czym sama to zrobiłam.

-Po tym będziesz jeszcze weselsza.- Popatrzyłam na niego podejrzanie.- Chcesz się jeszcze bardziej śmiać, Ron?- Pokiwałam energicznie głową.- To, to weź. No dalej, chyba nie tchórzysz?

-Oczywiście, że nie.- Wyrwałam z jego dłoni tabletkę i połknęłam ją, popijając wodą.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy, nagle cały dobry humor zaczął powoli się ze mnie ulatniać. Loulou patrzył na mnie z cierpliwością w oczach. Ziewnęłam i nawet nie wiem, kiedy Morfeusz zabrał mnie do swojej krainy.

Louis

Patrzyłem na jej drobne ciało zaplątane w koc. Miała lekko rozchylone usta, przez, które czasem mówiła w ciągu snu. Miałem tylko nadzieję, że ten będzie spokojniejszy niż poprzedni.

Spojrzałem na nią ostatni raz i wyszedłem zamykając za sobą drzwi. Wyjąłem z kieszeni telefon i kiedy znalazłem się w swojej sypialni wykręciłem numer do Eleanor.

-Cześć, kochanie.- Zaszczebiotała swoim piskliwym głosem, przez co musiałem odsunąć słuchawkę od ucha.

-Cześć.

-Co u Ciebie?- Zapytała, jednak nie czekając na moją odpowiedź zaczęła opowiadać o sowim dniu. Zawsze tak było, nie interesowało ją nic poza nią samą.- I tam widziałam taką śliczną, czarną sukienkę. Ostatnia sztuka akurat w moim rozmiarze i…

-El…

-Nie przerywaj mi, Louis. Wiesz, że tego nie lubię.- Powiedziała karcącym głosem.

-Dzwonię w ważnej sprawie.

-O co chodzi?

-Musisz wrócić wcześniej od rodziców.

-Czemu?- Bo musisz spakować swoje rzeczy z mojego mieszkania i wypierdalać jak najdalej. Niestety nie mogłem powiedzieć jej tego przez telefon.

-Musimy porozmawiać.- I nim zdążyła coś powiedzieć rozłączyłem się.

Musiałem odzyskać Ronnie.

Musiałem.