Rozdział 2

Otwierając oczy panienka Blaise nie spodziewała się nieproszonego gościa siedzącego na jej łóżku. Przetarła zaspaną twarz i nie zwracając uwagi na przyglądającego się jej Louisa uszczypnęła się w lewe przedramię.

-Nie to jednak nie sen. Ty naprawdę tu siedzisz.

-Oczywiście, że tak głupiutka dziewczynko.- Zmierzwił się włosy i powrócił do swojej poprzedniej czynności czyli przypatrywaniu się jej.

-A więc co Cię do mnie sprowadza?

-James i moja mama musieli jechać do pracy, a że Twój tata nie chciał zostawić Cię samej kazał mi się Tobą zaopiekować. Siedziałem sobie w salonie, ale stwierdziłem, że dłużej nie wytrzymam i przyszedłem tu jakieś 10 minut temu, żeby Cię obudzić, ale tak słodko spałaś…- Paplał bez opamiętania gestykulując dłońmi.- Więc zbieraj się idziemy na miasto.

-Co? Nigdzie nie idę.

-Idziesz, idziesz siostrzyczko.- Ponownie rozczochrał jej włosy i opuścił pokój uprzednio informując, że ma godzinę na przygotowanie, a drzwi łazienki znajdują się naprzeciwko jej pokoju. Ronnie nie mając zbyt dużo do gadania podniosła się z łóżka i dopiero teraz mogła przyjrzeć się pokojowi. Cały pomalowany był na fioletowo, a ustawione w nim białe meble- wielka szafa, biurko, półka z książkami i dwuosobowe łóżko- idealnie tu pasowały. Wielkie lustro wisiało obok szafy, a jeszcze większe okno posiadało parapet, na którym Blaise mogła spokojnie usiąść z kubkiem ciepłej herbaty.

Podeszła do swoich walizek i wyciągnęła z nich kremową sukienkę, czarne szpilki i jeansową kurtkę z rękawami ¾. Razem z ubraniami skierowała się do łazienki gdzie po wzięciu długiego prysznica, zrobieniu lekkiego makijażu i uczesaniu się miała owe ciuchy już na sobie. Schowała jeszcze do torebki błyszczyk do ust oraz telefon i była gotowa.

Louis czekał na swoją towarzyszkę w kuchni dopijając poranną- było już około 13- kawę. Nim się obejrzał przy jego boku znalazła się panienka Blaise. Obrzucił ją spojrzeniem od góry do dołu i stwierdził, że jako tako się prezentuję.

-Dłużej nie można było?

-Gdybyś wcześniej zostawił mi mapę tego wielkiego labiryntu byłabym tu jakieś 15 minut wcześniej.- Posłała mu gniewne spojrzenie, a z rąk wyrwała kubek wypijając ostatni łyk.- Idziemy?- Chłopak tylko pokiwał głową i ruszył w stroną drzwi. Steve otworzył je przed nimi, a potem zamknął. Pod bramą czekało już na nich czarne BMW.

-Ile macie samochodów?- Zapytała widząc inne auto niż wczoraj.

-W sumie to pięć.- Uniosła w zdziwieniu brwi, ale już się nie odezwała. Zajęła posłusznie miejsce na przednim siedzeniu i bez zgody kierowcy włączyła radio natrafiając na nową piosenkę Rihanny.

-Czym się zajmuję mój ojciec?- Wypaliła nim zastanowiła się w głowię nad brzmieniem owego pytania.

-To Twój tata, chyba powinnaś to wiedzieć.

-Dla Twojej wiadomości nie widziałam go 7 lat, a nasza komunikacja ograniczała się do jednego listu na miesiąc.- Wytłumaczyła, gratulując sobie w myślach, że nie zabrzmiało to zbyt żałośnie.

-Jest architektem i ma kilka swoich biur w Londynie i Anglii.

-A ty pracujesz?- W odpowiedzi usłyszała tylko głośny śmiech.- Czy ja powiedziałam coś śmiesznego?

-Tak.- Odpowiedział nadal wyraźnie rozbawiony.- Ja i praca? Jakoś tego nie widzę. Z każdej wywalali mnie po tygodniu najdłużej dwóch.

-To wyjaśnia dlaczego masz 23lata i mieszkasz z mamusią.- Zakpiła, a Louis wlepił w nią swój jak mu się wydawało najgroźniejszy wzrok. Dalej jechali już tylko w ciszy przerywanej nuceniem Tomlinsona. Dziewczyna wtedy tylko patrzyła na niego kątem oka i po kryjomu przyglądała się jego twarzy. Oprócz tych nietypowych oczu posiadał pełne, malinowe usta, kilku dniowy pociągający zarost i brązowe, wysoko postawione na żel włosy. Veronica zjechała spojrzeniem w dół i zobaczyła, że ma na sobie białą koszulkę z jakimś nieczytelnym napisem i czerwone rurki.

-Wiem, że jestem seksowny, ale trochę mnie krepujesz. Jesteś moją przyszłą, młodszą o 6 lat siostrą. Nie umawiam się z małolatami.- Posłał jej ten swój czarujący uśmiech.

-Co? Myślisz, że poleciałabym na kogoś takiego jak ty? Na zbyt pewnego siebie, zachowującego się jak pięcioletnie dziecko chłopaka?

-Tak, tak właśnie myślę.

-Jesteś niemożliwy.

-Dziękuję.

-W złym tego słowa znaczeniu.- Dokończyła i wyjęła z torby jej wibrujący telefon.

-Halo?

-Hej Ronnie. Jak tam wielki świat Londynu?- Dziewczyna obrzuciła Lou pogardliwym spojrzeniem i wróciła do rozmowy.

-Tylko jedna rzecz, a raczej osoba jest nieznośna, a tak to…- Nie dane było jej dokończyć, bo jej sąsiad wyrwał jej z dłoni telefon i przycisnął do swojego ucha.

-Cześć tu Louis, przystojny brat Ronnie z kim rozmawiam?- Blaise zacisnęła ręce w pięści, a jej knykcie pobielały.

-Rose, piękne imię. Jesteś przyjaciółką Veronic?- Na twarz dziewczyny wkradł się zadziorny uśmiech.

-Jej mamą? Bardzo mi miło proszę pani.- Zakłopotany podrapał się w tył głowy.- Tak, jedziemy na wycieczkę. Chcę jej pokazać Londyn.

-Naturalnie… Oczywiście… Do usłyszenia pani Rose.- Nacisnął czerwoną słuchawkę i oddał komórkę właścicielce.- Następnym razem uprzedź, że to Twoja mama.

-Następnym razem nie zabieraj mi telefonu.- Syknęła.

Jechali już w ciszy. Żadne z nich nie chciało pogarszać i tak już trochę niezręcznej sytuacji. W końcu zaparkował samochód pod London Eye, a dziewczynie ulżyło, że nastanie koniec tej dziwnej ciszy. Oboje wysiedli z samochodu i skierowali się do wielkiej karuzeli.

*

-Dziękuje Lou, naprawdę świetnie się bawiłam.- Ronnie posłała mu swój najlepszy uśmiech i złapała go pod rękę.

-No nie powiem mi też się podobało.

-To gdzie teraz idziemy?- Zapytała. Po tym jak wysiedli z London Eye, chłopak zaprowadził ją jeszcze pod Big Bena i pałac Buckingham powodując, że Blaise nie miała już na nic siły.

-Kawa i ciastko?

-Jestem jak najbardziej za.- Odpowiedziała, a Tomlinson posłał jej uśmiech numer 3.

Zajęli dwuosobowy stolik w kawiarni Forever Young, a przemiła, blond włosa kelnerka przyjęła od nich zamówienie.

-Masz chłopka?- Pytanie Louisa trochę zbiło ją z tropu, a jej brwi powędrowały automatycznie do góry.

-Nie. A ty masz dziewczynę?- Jej towarzysz wzruszył ramionami i upił łyk macchiato.- To oznaczało, że tak czy nie?

-Nie.

-Ty bóg seksu i najprzystojniejszy chłopak jakiego znam nie ma dziewczyny?- Jej wypowiedź przesiąknięta była ironią.

-Droczysz się ze mną?

-Może.

-Tak serio to mam jedną na oku, ale chyba nic z tego nie będzie.

-Czemu?- Jego głośne westchnięcie odbijało się echem po mało zapełnionym miejscu.

-Wstydzę się do niej zagadać.

-Czy my nadal rozmawiamy o Tobie?- Spojrzała w jego niebiesko-szare oczy i od razu stwierdziła, że to był błąd. Zatonęła w nich i chociaż próbowała przyciągnąć swoją uwagę do czegoś innego coś jej nie pozwalało.

-Tak nadal o mnie.- Warknął na co Ronnie wywróciła oczami.- Bo wiesz kiedy chodzi o takie prawdziwe uczucia to… to ciężko mi je okazywać.

-No no Tomlinson nauczyłeś mnie dzisiaj czegoś bardzo cennego.- Chłopak spojrzał na nią pytająco, a ona kontynuowała.- Pozory mylą. Jednak masz jakieś oznaki człowieczeństwa w sobie.

-Ha ha bardzo śmieszne.- Oboje pociągnęli łyk ze swoich filiżanek, przegryzając to w międzyczasie kawałkiem szarlotki.- Jutro wpadają do nas moi koledzy.

-Koledzy czyli ilu masz na myśli?- Bała się odpowiedzi na to pytanie, ale wiedziała, że musi się w razie czegoś przygotować.

-Czterech, ze mną to pięciu.

-Czyli, że tata z Sam będą w pracy, a ja w domu z piątką niewyżytych dzieciaków?

-Właśnie tak.- Uśmiechnął się figlarnie, a Ronnie wybuchnęła śmiechem.

-Zapowiada się obiecująco.

-I tak właśnie będzie.

*

-Jesteśmy!- Krzyknął Louis i chwytając Veronice za rękę pociągnął ją w stronę jadalni. Starsza pani miło się do nich uśmiechnęła.

-Ronnie to Amanda nasza gosposia.- Wytłumaczył Tomlinson. Dziewczyna przywitała się, a następnie zajęła wskazane dla niej miejsce przy stole. Po chwili dołączyli do nich jej ojciec i Sam.

-Nareszcie możemy sobie trochę porozmawiać.- Zaczął pan Blaise.- I jak podoba Ci się Londyn?

-To nie to samo co LA, ale nie jest źle.

-A Lou? Zachowywał się?- Tym razem przemówiła Samantha. Ciemnowłosa spojrzała na wspomnianego chłopaka, a on posłał jej uśmiech ukazując śnieżnobiałe ząbki.

-Myślę, że się dogadamy. Biorąc pod uwagę zachowanie Louisa nie powinna być widoczna ta różnica wieku.

-Ej no.- Szatyn zrobił minę obrażonego dziecka, a wszyscy wybuchnęli śmiechem.

-A jak u mamy i…

-Thomasa. Dobrze, w końcu sobie ode mnie odpoczną. A wasze przygotowanie do ślubu? Sam słyszałam, że mam być druhną.

-Tak razem w parzę z Louisem.- Blaise spojrzała na jej przyszłego brata i powróciła wzrokiem na jej przyszłą macochę.

-Zapowiada się niezapomniane wesele.- Wymamrotała, a reszta głośno się zaśmiała. Znów czuła się prawdziwą sobą. Była szczęśliwa, w końcu odzyskała ojca i zapowiadały się naprawdę wspaniałe wakacje. Od teraz wiedziała, że będzie mogła tu przyjeżdżać częściej.

Po skończonym posiłku poszła do siebie. Położyła się na łóżku, a na uszy włożyła słuchawki. Puściła swoją ulubioną piosenkę i pozwoliła sobie na lenistwo.

Myślała o wszystkim. O swojej przyjaciółce Lydii, która była teraz na wakacjach w Hiszpanii, o swojej mamie i ojczymie, którzy chcieli pojechać do Kanady, o swoim tacie, którego nareszcie odzyskała, o Sam, która okazała się lepsza niż myślała i o Louisie. O Louisie i jego tęczówkach, które nawet jak miała zamknięte oczy potrafiła sobie wyobrazić.

Poczuła jak ugina się łóżko, a gdy otworzyła oczy zobaczyła uśmiechniętego leżącego obok siebie Tomlinsona. Odłożyła słuchawki na bok i skierowała swoje pytanie bardziej do siebie.

-To chyba znowu mi się śni.

-Nie głuptasie, ja tu naprawdę jestem.- Szturchnął ją w bok i ponownie spojrzał w biały sufit.

-Tak myślałam, więc co Cię do mnie sprowadza?

-Chcę Cię lepiej poznać.- Powiedział i spojrzał na nią w tej samej chwili co ona na niego.

-To co chcesz o mnie wiedzieć?

-Wszystko.- Wyszczerzył się.

-Jak mnie lepiej poznasz przekonasz się, że jestem zimną suką.

-Nie nie wierzę Ci. Ty taka niewinna?

-Jeszcze zobaczysz.- Oblizała usta, a jej wzrok ciągle uważnie obserwował twarz szatyna. Tak niewinną, jeszcze trochę dziecinną, prawie idealną.

Wyrwała się z transu i chrząknęła znacząco.- A tak na poważnie to jestem dziewczyną, która łatwo zranić, jestem krucha w środku, a to twarde „opakowanie” to przykrywka.- Zaśmiała się ze swoich słów na co chłopak poszedł w jej ślady.

-Dobra ja będę się zbierał. Odpoczywaj sobie.- Ucałował delikatnie jej czoło.- Pa siostrzyczko.- I opuścił jej pokój. Przekręciła się na lewy bok, a jej oczy mocno się zacisnęły. Ten dzień bez wątpienia był jednym z bardziej męczących. Teraz chciała tylko odpocząć, a młoda pora jej w tym nie przeszkadzała. Oddała się wprost w ramiona Morfeusza.

*

Obudziła się choć nie otworzyła oczu. Lekko przygryzła wargę i jednym zdecydowanym ruchem usiadła na łóżku. Dopiero wtedy jej powieki rozchyliły się, a sen, który ją ogarną odpłynął na zawsze pozostając tylko marnym wspomnieniem. To co śniło się dziewczynie zostaje jedną wielką zagadką gdyż sama Ronnie zapomniała co przed chwilą siedziało w jej głowie. Pamięta tylko te miłe uczucie w okolicy serca.

Spojrzała na zegarek, który wskazywał 23.13. Podźwignęła się na nogi i lekko chwiejąc się wyszła z pokoju by już po chwili postawić swoje nogi na posadzce kuchennej. Wyjęła z lodówki karton mleka, a jego zawartość wlała do niebieskiej szklanki. Razem z naczyniem znów ruszyła na górę. Usiadła na parapecie okna i spoglądała na świecące gwiazdy. Każda tak daleko, samotna. Wypiła do końca zawartość szklanki, a jej głowa bezwładnie opuściła się na szybę. Przeleciała spadająca gwiazda, a w głowie Veronic rozbrzmiało jedno, wypowiadanie przy każdej okazji życzenie.

FOREVER TRUE LOVE,

No to jest rozdział 2 :) Wiem, że strasznie nudny, ale to takie wprowadzenie do rozdziału 3. Wczoraj była premiera TIU, byliście? Bo ja tak i było naprawdę fajnie. W pewnych momentach nawet płakałam :P To do następnego :*