Rozdział 18

Kochać to naprawdę wspaniała rzecz, ale być kochanym to jeszcze lepsza.

- Jesteś pewna? – Zapytał po raz setny, patrząc na mnie uważnie. Wzięłam oddech, ociągając się z odpowiedzią. Czy byłam pewna? Oczywiście, że nie. W mojej głowie, aż huczało od nadmiaru wątpliwości. Raz myślę, że muszę wrócić do domu, żeby wszystko znowu się ułożyło. Tu w Londynie tylko ranię ludzi, a będąc w Ameryce już nic nie będzie mogło pójść źle. Potem, jednak nadchodzą te pieprzone wątpliwości. No bo, co może się niby zmienić? Znowu stracę kontakt z ojcem, z Luke’iem, Louisem. Z wszystkimi. Znowu stanę się nieszczęśliwa.

- Tak – odpowiedziałam, mimo niepewności. Z głośników wydobył się głos jakiejś pani, która informowała o tym, że mój lot zaraz się rozpocznie. Podeszłam do Styles’a i mocno go przytuliłam. – Będę tęsknić.

- Obiecaj, że tym razem będziesz dzwonić regularnie.- Spojrzał na mnie uważnie. Wiedziałam, że nie żartuję.

- Obiecuję, Harry. – Pocałowałam go w policzek i miałam zamiar odejść.

- Mam mu coś przekazać? – Zatrzymałam  się. Zagryzłam wargę, oddychając. Wzruszyłam ramionami i poszłam przed siebie. Nic nie chciałam mu przekazać. Chociaż w ostatniej chwili odwróciłam się.

- Powiedz mu o tatuażu i o tym, że już zawsze będzie częścią mnie.

Wsiadłam do samolotu. Mimowolnie uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę, że przeżywam tą historię po raz drugi. A przecież powinnam uczyć się na błędach.

Lot minął mi szybko. Prawie cały przespałam, nie mogłam znieść myśli, że niedługo znowu to wszystko się skończy.

Mama nie była zdziwiona, widząc mnie w domu. Uprzedziłam ją dzień wcześniej o swoich planach, których nie skomentowała. Przytaknęła tylko i powiedziała, że będzie na mnie czekać.

Bez zbędnych rozmów poszłam do swojego pokoju i położyłam się do łóżka. Wszystko było takie znajome, a jednocześnie obce. Wiedziałam, że mama była na mnie zła za to, że rzuciłam szkołę, ale nie robiła mi żadnych wywodów na ten temat. Dała mi ciszę i spokój, czyli wszystko czego potrzebowałam. Sięgnęłam po telefon i włączyłam go. Miałam dużo wiadomości od Luke’a, ale postanowiłam mu nie odpisywać. Skoro chciałam zacząć wszystko od nowa o nim także powinnam zapomnieć. Była jeszcze jedna od Harry’go. Długo bałam się jej odczytać, ale w końcu po wzięciu głębokiego wdechu przełamałam się.

Od: Harry

Nie byłem w stanie powiedzieć ci tego prosto w oczy, ale jesteś głupia. Zostawiłaś po raz kolejny za sobą osobę, którą kochasz. Uciekłaś, jak gówniara. Zachowałaś się podobnie, jak on rok temu. Nie mnie jednak decydować za ciebie.

Tak w ogóle to rozmawiałem z nim. Przekazałem to, co chciałaś i on wiedział o tatuażu. Widział go. Nie chciał tylko powiedzieć kiedy. Pewnie jesteś ciekawa jego reakcji. Załamał się. Nie płakał, ale zabrakło mu słów. Jako i twój i jego przyjaciel czuję się trochę nieswojo. Po prostu… porozmawiaj z nim. Proszę.

Nie odpisałam mu. Nie wiedziałam, co.

-Cześć.- Do pokoju weszła Lydia. Spojrzałam na nią niepewnie i poklepałam miejsce na łóżku obok siebie.- Komu, jak komu, ale żeby mi nie powiedzieć, że przylatujesz?

-Spontaniczna decyzja.- Mruknęłam w poduszkę.- Skąd wiesz, że przyleciałam?

-Harry.

-Co ten idiota ci powiedział?- Spojrzałam na nią uważnie. Troska aż buchała z jej twarzy. Nie wiem tylko czemu. Nic mi nie było.

-Tylko tyle, że będziesz mnie potrzebować. Reszty miałam się dowiedzieć od ciebie, ale chyba już wszystko podejrzewam.

-Louis.- Szepnęłam jedno imię, a ona kiwnęła w zrozumieniu.- Uciekłam. Powiedział, że mnie kocha. Ja mu w sumie też. Ale uciekłam. Stchórzyłam.- Łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Przyjaciółka przytuliła mnie.

-Spokojnie.

-Jestem popieprzona. Wybaczyłam mu przecież, a mimo to nie potrafiłam przy nim zostać.

Długo leżałyśmy. Nic nie mówiłyśmy, wystarczała mi jej obecność. Tego brakowało mi przez wszystkie tygodnie spędzone w Londynie; mojej najlepszej przyjaciółki.

***

Tydzień później

-Tak, mamo. Poradzę sobie.- Zamknęłam drzwiczki lodówki biodrem i usiadłam przy stole.

-Wrócimy jutro w południe, dobrze?

-Ta.- Mruknęłam.- Zadzwonię po pizzę, czy coś.- Pożegnałam się z mamą i nacisnęłam czerwoną słuchawkę. Dokończyłam jeść jogurt i poszłam do swojego pokoju. Chciałam poszukać jakiejś dorywczej pracy. Nie miałam zamiaru siedzieć cały czas w domu, ale nie miałąm również zamiaru wrócić tu do szkoły.

Jednak za nim zdążyłam włączyć laptopa usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Przecież mówiłam ci Lydia, że możesz wchodzić bez pukania!- Krzyknęłam, schodząc po schodach. Otworzyłam drzwi, ale zamiast zobaczyć tam dziewczynę, zobaczyłam zupełnie kogoś, kogo się nie spodziewałam.

Zaniemówiłam.

-Cześć.- Powiedział cicho, przyglądając mi się.

-Co ty tu robisz?- Odezwałam się po długim milczeniu.

-Przyjechałem.

-To widzę.- Zaśmiałam się nerwowo. Nie wiedziałam, jak mam się zachować. Przecież chciałam zostawić tamto życie za sobą. Chciałam zacząć wszystko od nowa, więc powinnam była zamknąć mu drzwi przed nosem i uciec do swojego pokoju, żeby schować się pod kocem.

-J-ja.- Zaczął, le po chwili zamilkł. Chyba szukał odpowiednich słów. Ja z resztą też nie wiedziałam, co mogę jeszcze powiedzieć. Więc staliśmy tak w progu, patrząc się na siebie w ciszy. Nie wiem, czy było niezręcznie. Nie wiem nawet, co miałam myśleć.

-Coś jeszcze?- Zapytałam.

-J-ja, j przyjechałem tu, żeby naprawić twoje serce.- Zamurowało mnie. Kompletnie się tego nie spodziewałam. – Kocham cię, Ronnie. Kocham cię jak wariat i chcę, żebyś i ty mnie tak pokochała. Chce ci pokazać, że twoje serce może jeszcze kochać. Że jesteś zdolna do miłości. Chcę cię naprawić.- Zakończył. W moich oczach pojawiły się łzy.

-Nie potrafię.- Szepnęłam.- Nie umiem.

-Dasz radę. Razem damy.

-Myślisz, że, jak się tu zjawisz to wszystko będzie dobrze i będziemy żyć, jak w bajcę?

-Przeleciałem dla ciebie ocean.- Uśmiechnął się słabo, co odwzajemniłam.

-Czasami potrzeba czegoś więcej.

-Powiedz, że mnie nie kochasz i, że nie chcesz niczego zaczynać od nowa, a wrócę tam skąd przyszedłem.- Popatrzyłam na niego, ale nie odpowiedziałam. Uznał to za znak, dlatego odwrócił się i zaczął odchodzić. Biłam się z myślami.

-Zaczekaj!- Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.- Ja też cię kocham. Jestem w tobie szaleńczo zakochana i żałuję, że dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę.- Pokonał dzielący nas dystans i pocałował mnie.

***

Leżałam w jego ramionach, rysując na jego nagim torsie dziwne, nieznane nikomu wzory. Byłam szczęśliwa. W końcu mogłam powiedzieć, że nareszcie jestem szczęśliwa. Chociaż raz w życiu podjęłam dobrą decyzję. Zjechał dłonią na moje biodro, gdzie widniało imię napisane czarnym tuszem, jednak nic na ten temat nie powiedział. Ja z resztą też. Zamiast tego usłyszałam:

-Kocham cię.- Powiedział już, któryś raz tego dnia.

-Dużo razy jeszcze to powtórzysz?- Zaśmiałam się.

-Będę ci to powtarzał całe życie, aż w końcu będziesz miała mnie dość i ci się to znudzi.- Pogłaskał mnie po włosach. Wtuliłam się mocniej w jego ramiona. Czułam się bezpieczna. Uśmiechnęłam się pod nosem. Nawet nie wiedziałam, jak bardzo brakowało mi bliskości z drugim człowiekiem.

Czasami jesteśmy zbyt dumni, żeby komuś przebaczyć. Czasami jest nam wstyd i nie umiemy przyznać się do błędu. Ale życie właśnie na tym polega. Popełniamy głupstwa, za które później ponosimy konsekwencje i jeśli chcemy, żeby ludzie przebaczyli nam, my musimy przebaczyć im. To działa przecież w obie strony. I ja tamtego wieczoru zrozumiałam, że wszystkie winy zostały mi wybaczone, więc ja też mogłam to zrobić. I to uczyniło mnie szczęśliwszą. Dało mi pozytywne myślenie i nadzieję, że przez pewien czas wszystko będzie już dobrze. Wyciągnęłam wnioski. Przecież każdy człowiek uczy się na błędach.

Cieszyłam się, że ta historia potoczyła się tak, a nie inaczej. Cieszyłam się, że przeżyłam każdy moment tak, a nie inaczej. Przez to wszystko byłam właśnie tam, gdzie chciałam.

-Nigdy nie będę miała tego dość i nigdy mi się to nie znudzi.- Pocałował go. – Też cię kocham.

 ____________________________________________

Więc to ostatni rozdział! Został nam tylko epilog!

Jak myślicie kto przyleciał do Ronnie? Louis, czy może Luke? A może jeszcze ktoś inny?